Het is al langer geweten dat Noorwegen een veilige haven is voor nogal wat artiesten uit het vroegere Perzië, dat wij doorgaans als Iran kennen. Wat minder belend is, is het feit dat zo’n 20% van de Perzen hun oorsprong hadden in Turks Azerbeidjan en dat zij, hoewel ze in de loop der tijden allemaal het Farsi hebben leren spreken, onder elkaar nog altijd in het Azeri gebruiken als communicatiemiddel.

Dat een dergelijke minderheidsgroep naast een eigen taal, ook een eigen liederenschat koestert en doorgeeft van generatie op generatie, is dan weer een fenomeen dat zo oud is als de mensheid zelf: zodra je iets dreigt te verliezen, ga je er meer belang aan hechten en wordt het meer waardevol. Dat moet zo’n beetje het uitgangspunt geweest zijn voor deze plaat waarop de jonge Perzische Ooldouz Pouri zich op het repertoire gooit dat eigenlijk dat van haar moeder en grootmoeder geweest moet zijn: de liederen die een aantal van de grote Iraanse diva’s in de karen ’50 en ’60 van vorige eeuw erg populair maakten, maar die, sinds de komst van de ayatollahs enorm in de verdrukking waren geraakt.

Zelf leerden we Ooldouz een klein beetje kennen toen ze in 2016 een paar nummers voor haar rekening nam op de CD “Songs in the Mist -Yung Iranian Female Voices”, die toen uitgebracht werd -hoe kan het anders?- door het Noorse Kirkelig Kulturverksted, waarop ook deze full-CD aan de wereld getoond wordt. De werkwijze van KKV kennende, kunnen we dan veronderstellen dat zij enkele van Noorwegen’s meest toonaangevende muzikanten engageerden om de plaat mee vorm te geven en zo geschiedde hier dus ook. Op gitaar is er duizendpoot Olav Torget, die je zowel in jazz als in wereldmuziekmiddens terugvindt; de accordeon is in handen van Jovan Pavlovic, wiens werk met zijn Trio ik niet genoeg kan aanbevelen aan liefhebbers van de Balkangenres en op bas is er de Grote Gjermund Silset, die al een eeuwigheid meedraait, onder meer in de band van Mari Boine.

Vanuit KKV-hoek is er percussionist Ali Rahimi, die we dan weer kennen vanwege zijn werk met Mahsa en Marjan Vahdat en laat het nu uitgerekend bij die Mahsa Vardat zijn, dat Ooldouz Pouri in de leer ging. Je kunt als jonge Perzische zangeres bezwaarlijk beter terechtkomen, me dunkt. Dat is dan ook te horen op deze plaat, die, zoals gezegd, een deel van de populaire songs uvan een halve eeuw geleden terug op de kaart wil zetten. Daarbij worden verwijzingen naar Fado, Balkan en Tango niet uit de weg gegaan, maar blijft de spirit onmiskenbaar Oriëntaals. Ooldouz is een erg goeie zangeres aan het worden, met een flexibele stem, die nu eens broos en teer klinkt, dan weer krachtig en expressief.

Dat levert een hoogst beluisterbaar album op, waar je echter het best even gaat voor zitten, zodat je de subtiele instrumentatie kunt meepikken en kunt meebeleven hoe de zangeres, zelfs in deze donkere tijden haar verlangen naar een Nieuwe Ochtend uitzingt. Als het maar van de rouwen afhing, de wereld zou er nogal eens anders uit zien….

(Dani Heyvaert)